Όταν οι παρωπίδες που φοράμε μας επιτρέπουν μόνο μια περιοριστικά μονοδιάσταση οπτική, ενεργούμε αυτόματα, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Το να αρνούμαστε την αναζήτση εναλλακτικών οπτικών είναι συχνά εκδήλωση ανασφάλειας. Όσο περισσότερο αμφισβητούμε τον εαυτό μας και τους άλλους, όσο λιγότερο εμπιστευόμαστε, τόσο πιο έντονη είναι η τάση μας να δηλώνουμε σίγουροι για τις θέσεις μας.Οι απόλυτες θέσεις και οι βεβαιότητες μας ανακουφίζουν γιατί δεν χρειάζεται να σκεφτούμε περαιτέρω, αφού ξέρουμε την απάντηση. Δεν την εγκαταλείπουμε εύκολα λοιπόν αυτή τη στάση ζωής.
Όταν όμως μπορέσουμε να αποδεχθούμε ότι τα συναισθήματα και ο τρόπος που λειτουργούμε είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης οπτική μέσα στην οποία είμαστε οριοθετημένοι, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε και να αμφιβάλλουμε. Όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η διαδικασία, αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμη, εφόσον έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι τα στεγανά που περιορίζουν το οπτικό μας πεδίο εξυπηρετούν μεν κάποιες σκοπιμότητες, αλλά μας εμποδίζουν να δούμε πολυδιάστασα και σε βάθος.
Η παραδοχή της αβεβαιότητας μας εμπλουτίζει με νέες ιδέες, προτάσεις, προοπτικές και οικοδομεί μια πιο ανθρώπινη, απρόβλεπτη και συναρπαστική ζωή.
Δήμητρα Σέττα
