Γεννήθηκε το 1866 στην Κάρυστο.Γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος Γιοκαλάς εφημέριος Καρύστου και η Χάιδω Δαβουρτσίκα.Πολύ μικρός ταξίδεψε στη Βασόρα της Μεσοποταμίας ,όπου ύστερα από σκληρή βιοπάλη πλούτισε και επέστρεψε στην Αθήνα όπου και εγκαταστάθηκε. Με την διαθήκη του ίδρυσε στην Κάρυστο ίδρυμα Νικολάου Κ.Γιοκαλά..Πρόκειται για το Πνευματικό Κέντρο Καρύστου,με αίθουσα διαλέξεων,βιβλιοθήκη και μουσείο.Πέθανε στις 27 Δεκεμβρίου 1949 και τάφηκε στο νησάκι της Αγίας Πελαγίας κατ' επιθυμία του.
Κότσικας Θεοχάρης και Πολυχρόνης
Γεννήθηκαν στην Κάρυστο , ο μέν Θεοχάρης το 1857 ο δε Πολυχρόνης το 1859.Πρός εύρεση καλύτερης τύχης μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, όπου επιδόθηκαν στο εμπόριο , σημειώνοντας μεγάλη πρόοδο.Το 1899 τα εργοστάσια της ζάχαρης έκλεισαν από οικονομικές δυσχέρειες.Ήρθαν σε συμφωνία με τους κατόχους τους, τότε να οινοπνευματοιούν τη ζάχαρη. Για το σκοπό αυτό ίδρυσαν μεγάλα εργοστάσια οινοπνευματοποιίας στην Τούρα κοντά στα λατομεία των Πυραμίδων,απο τα οποία απέκτησαν μεγάλη περιουσία ..
Μετριόφρονες ,συντηρητικοί και απέριττοι καθώς ήταν , ξόδευσαν τον πλούτο τους για το καλό της γενέτειράς τους και των Αιγυπτίων που εργάζονταν στα εργοστάσιά τους.Χορήγησαν μεγάλα χρηματικά ποσά στο ελληνικό κράτος.Ενίσχυσαν τους απελευθερωτικούς πολέμους 1912-1913,συμμετείχαν στην κατασκευή του θωρηκτού ΄΄Αβέρωφ΄΄ ύψωσαν στο προαύλιο της παλιάς βουλής τον ανδριάντα του Χαριλάου Τρικούπη και κατασκεύασαν δύο πολεμικά αεροπλάνα. Με κάθε τρόπο βοήθησαν επίσης την ιδιαίτερη πατρίδα τους . Κατασκεύασαν πολλά δημόσια και εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Κάρυστο , όπως τα γραφεία του δήμου ,Ειρηνοδικείο,την Υποδιοίκηση Χωροφυλακής Καρύστου ,εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού στην Κάρυστο και πολυτελές σχολείο στα Καλύβια.Ακόμα,προικοδοτούσαν τρείς άπορες κοπέλες κάθε χρόνο και διέθεσαν 50.000λίρες για την κατασκευή του λιμανιού της πόλης.
Δέν ξέχασαν και τους ιθαγενείς της Αιγύπτου ,για τους οποίους δαπάνησαν 20.000λίρες για την ανοικοδόμηση του ελληνικού νοσοκομείου Αλεξάνδρειας ΄΄το Κοτσίκειον΄΄.
Δεμερούτης Ευάγγελος
Ο αείμνηστος Ευάγγελος Δεμερούτης, ο μεγάλος ευεργέτης,γεννήθηκε στα Βίταλα το 1902 και απεβίωσε το 1990. Μετανάστευσε στο Μεξικό και λόγω της εργατικότητας του και της εξυπνάδας του μεγαλούργησε.
Ο Δεμερούτης διέθεσε μετά το 1954 και μέχρι το θάνατο του, πολλά εκατομμύρια δραχμών για την εκτέλεση στην γενέτειρά του Βίταλα Ευβοίας διαφόρων κοινωφελών έργων.
Πρέπει να μνημονευθούν ή ανέγερση Δημοτικού Σχολείου με επίπλωση και πλήρη θέρμανση, ή ανέγερση συγχρόνου κτιριακού συγκροτήματος, στο οποίον στεγάζονται τα γραφεία της Κοινότητος, το Νηπιαγωγείο και το Αγροτικόν Ιατρείο με ανάλογους βοηθητικούς χώρους και πλήρη τεχνικό εξοπλισμό, η διάνοιξη της επαρχιακής οδού Βιτάλων - Κύμης, ο εξωραϊσμός Ιερών Ναών, η κατασκευή της κοινοτικής πλατείας καθώς και άλλα έργα οδοποιίας και υδρεύσεως.
Αξιοσημείωτο είναι η κατασκευή και δημιουργία αιθουσών, με όλους τους βοηθητικούς χώρους, για την στέγαση της Κοινοτικής βιβλιοθήκης Βιτάλων με πλήρη τεχνικό εξοπλισμό και 2.000 τόμους βιβλίων.
Για το φιλανθρωπικό και πολιτιστικό του έργο, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών στις 28ης Δεκεμβρίου το 1979.
Στη γενέτειρα του, τα Βίταλα, τελείται στην μνήμη του το ετήσιο μνημόσυνο την πρώτη Κυριακή του Μάρτη κάθε έτους, τιμώντας έτσι έστω και και μετά θάνατον τον μεγάλο αυτόν ευεργέτη.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ
Το σκεπτικό της σχετικής εκθέσεως της Ακαδημίας αναφέρει:
"Μετά γνώμην της Τάξεως των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών και απόφασιν ολομελείας απονέμει:
Βραβείον: Εις τον Ευάγγελον Δεμερούτην δια το τεράστιον φιλανθρωπικόν και πολιτιστικόν του έργον. Ο Δεμερούτης διέθεσε από του έτους 1954 μέχρι σήμερον πολλά εκατομμύρια δραχμών δια την εκτέλεσιν εις την γενέτειράν του Βίταλα Καρυστίας Ευβοίας διαφόρων κοινοφελών έργων.
Πρέπει να μνημονευθούν ή ανέγερσις Δημοτικού Σχολείου με επίπλωσιν και πλήρη θέρμανσιν, ή ανέγερσις συγχρόνου κτιριακού συγκροτήματος, εις το οποίον στεγάζονται κατά τρόπον άνετον τα γραφεία της Κοινότητος, το Νηπιαγωγείον και το Αγροτικόν Ιατρείον με ανάλογους βοηθητικούς χώρους και πλήρη τεχνικόν εξοπλισμόν, η διάνοιξις της επαρχιακής οδού Βιτάλων -Κύμης, ο εξωραϊσμός Ιερών Ναών, η κατασκευή κοινοτικής πλατείας και άλλων έργων οδοποιίας και υδρεύσεως.
Ιδιαιτέρως αξιοσημείωτος είναι η κατασκευή και δημιουργία αιθουσών, με όλους τους βοηθητικούς χώρους, δια την στέγασιν της Κοινοτικής βιβλιοθήκης Βιτάλων με πλήρη τεχνικόν εξοπλισμόν και 2.000 τόμους βιβλίων μέχρι σήμερον.
Η βιβλιοθήκη αυτή εξυπηρετεί χιλιάδες αναγνώστες όλων των κατηγοριών (μαθητάς, διδασκάλους, καθηγητάς κλπ)."
Δημητρίου Κώτσος
Ήρωας της Εύβοιας κατά την Ελληνική Επανάσταση. Καταγόταν από τα Χάλια. Όταν έγινε η επανάσταση κατατάχθηκε από τους πρώτους στο στρατόπεδο του Αγγελή Γοβιού, ο οποίος εκτιμώντας την γενναιότητα του, τον έκανε υπαρχηγό του. Πήρε μέρος και διακρίθηκε στις μάχες των Δύο Βουνών και της Μανίκας. Το Μάρτιο του 1822, στην τοποθεσία Δύο Βουνά μεταξύ Χαλκίδας - Ψαχνών, οι Έλληνες έπεσαν σε ενέδρα των Τούρκων και σ΄αυτή σκοτώθηκαν ο Κώτσος με τον αδερφό του Γιαννάκη και τους αδερφούς Αγγελή και Αναγνώστη Γοβιό.
Γοβιός ή Γοβγίνας Αγγελής
Οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης στην Εύβοια. Γεννήθηκε στην Λίμνη το 1780. Καταγόταν από ναυτική οικογένεια. Ο ελεύθερος και ατίθασος χαρακτήρας του τον έφεραν αντιμέτωπο με την τοπική δημογεροντία και τον ανάγκασαν να φύγει από το νησί. Το 1817 γίνεται αρματωλός του Τελπελνή, δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στρατιωτικό αρχηγό της Ανατολικής Ρούμελης. Το 1818 μυείται στα μυστικά του ιερού αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας και ορκίζεται φιλικός από τον Οικονόμου. Στη συνέχεια, έρχεται στη Λίμνη και μοιράζεται το μυστικό με δικούς του ανθρώπους, δίνοντας τους κατευθύνσεις για τον αγώνα στην Εύβοια. Με την έκρηξη της Επανάστασης πολεμάει δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς, στην ιστορική μάχη του Μάη του 1821. Μετά την ηρωική έξοδο κινείται προς την Εύβοια ξεσηκώνοντας τους χωρικούς. Έλαβε μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες στην Εύβοια και σκοτώθηκε το Μάρτιο του 1822 μετά από σκληρή μάχη κοντά στα Δύο Βουνά, σε ενέδρα που του έστησαν οι Τούρκοι. Ο θάνατος του υπήρξε βαρύτατο πλήγμα για την Εύβοια και την έκβαση της επανάστασης σ' αυτήν. Τον ηρωισμό του και τον πόνο για την απώλεια ύμνησε η λαϊκή μούσα με χαρακτηριστικό δημοτικό τραγούδι.
Βώκος Δημήτριος
Πατέρας του ένδοξου ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Καταγόταν από τα Φύλλα της Χαλκίδας, όπου διασώζεται μέχρι σήμερα το σπίτι του, μαρτυρώντας τις σχέσεις του μεγάλου θαλασσομάχου με το νησί, η οικογένεια του Δημητρίου Βώκου, πριν την επανάσταση του '21, είχε καταφύγει στην Ύδρα, όπου διέπρεψε ως ναυτική οικογένεια.
Κριεζώτης Νικόλαος
Οπλαρχηγός της Επαναστάσεως από τους πιο ανδρείους του απελευθερωτικού αγώνα (1785-1853) .Γεννήθηκε στο χωριό Αργυρό (Βίρα),της επαρχίας Καρυστίας .Καταγόταν από φτωχή οικογένεια, ο πατέρας του Ισίδωρος Χαραχλιάνης ήταν βοσκός και ο ίδιος δεν έτυχε καμιάς μορφώσεως. Από την διαμονή της οικογένειας του στο χωριό Κριεζή της Εύβοιας ,πήρε αργότερα το όνομα Κριεζώτης , με το οποίο έγινε γνωστός ,ενώ ο ίδιος υπέγραφε πάντα ως Γκριτζιώτης. Πριν από την επανάσταση έφυγε για την Μικρά Ασία εγκαταστάθηκε στην Κιουτάχεια και εργάστηκε ως επιστάτης και κεχαγιάς στο τεράστιο ποιμνιοστάσιο του πάμπλουτου Τούρκου Καραοσμάνογλου .Κατά τη διάρκεια φιλονικίας του με τούρκο ταχυδρόμο ,τον σκότωσε ,οπότε τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν.
Με την είδηση της έκρηξης της Επανάστασης ,απέδρασαν με τον συγκρατούμενό του και αργότερα οπλαρχηγό Βάσο Μαυροβουνιώτη. Στις Κυδωνιές μυήθηκε στον αγώνα από τον μοναχό Κλεόβουλο ,ενώ μετά από πολλές περιπέτειες έφθασε στην Εύβοια ,όπου και κατατάχθηκε στο επαναστατικό σώμα του οπλαρχηγού της Εύβοιας Αγγελή Γοβγίνα ή Γοβγιό ,υπό τον Αθανάσιο Γιότση ,και έλαβε μέρος στη μάχη των Βρυσακίων (Ιούλιος1821). Κατά την διάρκεια της μάχης έδειξε τόση ανδρεία ώστε ο Αλέξανδρος Κριεζής τον έκανε οπλαρχηγό με 300 στρατιώτες, σύντομα έγινε πεντακοσίαρχος και αγωνίστηκε με τους άνδρες του σε όλες τις μάχες της Εύβοιας .Μαζί με τον οπλαρχγό της Κύμης και στενό φίλο του Βάσο Μαυροβουνίωτη και με την βοήθεια του οπλαρχηγού Ηλία Μαυρομιχάλη ,έδωσαν στις 11 Ιανουαρίου 1822 μεγάλη νικηφόρα μάχη στον μύλo των Στύρων , όπου αντιμετώπισαν τον Ομέρ Μπέη της Καρύστου και τον Γιουσούφ Αγά ,που τους έτρεψαν σε φυγή .Όταν ο Αγγελής Γοβγίνας αποφάσισε να στραφεί προς τη Χαλκίδα ,με την ομόφωνη γνώμη των Καρυστινών ,όρισε αρχηγό της Καρυστίας τον Κριεζώτη ,ο οποίος αμέσως σχημάτισε σώμα με 1500 πολεμιστές και με τη βοήθεια το μοναχού αδελφού του Γρηγορίου ,στις 22 Φεβρουαρίου έδωσε νέα μάχη στα Στύρα κατά του Ομέρ και τον ανάγκασε να υποχωρήσει .
Μετά τον θάνατο των δύο οπλαρχηγών Αγγελή Γοβγίνα και Ηλία Μαυρομιχάλη στη μάχη αυτή ,ο Κριεζώτης απέμεινε μόνος αρχηγός σε όλη την Εύβοια και πρωταγωνίστησε σε όλες τις μάχες ,μετά τη διακοπή της φιλίας του με τον Βάσο Μαυροβουνιώτη.
Όταν τον Μάιο του 1823 η Κάρυστος αντιμετώπιζε τεράστιο κίνδυνο ,ο Κριεζώτης με λίγους πολεμιστές έδωσε σφοδρή μάχη έξω από την Κάρυστο ,στις 5 Μαΐου ,κοντά στο χωριό Βατύσι ,και ανάγκασε τον Ομέρ πασά να παραμείνει έγκλειστος στο φρούριο της πόλης ,που την πολιορκούσε ο Κριεζώτης επί αρκετό διάστημα .Η τεράστια όμως τουρκική δύναμη τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία της Καρύστου και να αποτραβηχτεί με 60 μόνο πολεμιστές στην παραλία της μονής Χιλιαδούς ,από όπου πέρασε στη Σκόπελο και στη συνέχεια στη Σκύρο και στα Ψαρά ,προκειμένου να ζητήσει στρατιωτική ενίσχυση ,εφόσον σε αυτά τα νησιά είχαν καταφύγει πολλοί πολεμιστές .Οι προσπάθειές του όμως δεν καρποφόρησαν ,αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Σκύρο ,όπου συγκρότησε μικρό πολεμικό σώμα και συνέχισε την δράση του υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο ,που η κυβέρνηση τον είχε διορίσει αρχηγό της Εύβοιας.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1823 ο Κριεζώτης προήχθη στο βαθμό του Χιλίαρχου .Η σοβαρότερη επιτυχία του σε αυτό το διάστημα ,ήταν η σύλληψη του Αχμέτ Κεχαγιά κοντά στο Μαρμάρι ,η πανώλη όμως που θέριζε την περιοχή προσέβαλε και τον Κριεζώτη ,που αναγκάστηκε να αποσυρθεί στη Κέα .Τον Απρίλιο του 1824 ανασύνταξε το στρατιωτικό του σώμα στη Σκύρο και στις 24 μήνα ήταν στο Ναύπλιο ,όπου αναμίχθηκε στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ κυβερνητικών και αντικυβερνητικών .Τον Απρίλιο του 1825 πρωτοστάτησε υπό τον Γκούρα στη μάχη της Άμπλιανης και σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις ,επικρίθηκε όμως γιατί δεν δέχθηκε να πάρει μέρος το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου .
Την άνοιξη του 1826 συμμετείχε ,μαζί με τον Χατζημιχάλη Νταλιάνη και τον Βάσο Μαυροβουνιώτη ,στην εκστρατεία στη Βηρυτό με σκοπό να παρακινήσουν τους χριστιανούς της Συρίας να επαναστατήσουν κατά της Τουρκίας . Η παράτολμη αυτή ενέργεια κατέληξε σε αποτυχία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και έλαβε μέρος στις κυριότερες μάχες ,αρχικά βοηθώντας τον Φαβιέρο στη νέα του εκστρατεία στην Εύβοια .Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ισχυρό στρατόπεδο στην Ανατολική Στερεά και ανέθεσαν την αρχιστρατηγία στον Γ. Καραϊσκάκη ,παρά την πικρία του για την υποβάθμιση του ,τάχθηκε αμέσως υπό την αρχηγία του και έπεισε και τον στρατό του να τον ακολουθήσει .Έκτοτε έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες ,στα Λιόσια (Ιούνιος 1826), στο Χαϊδάρι (6-8 Αυγούστου), προκειμένου να λύσουν την πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας ,στο Θριάσιο πεδίο (Σεπτέμβριος 1826) ,πάντοτε με το δικό του στρατιωτικό σώμα .
Μετά τον θάνατο του Γκούρα φρουράρχου της Ακρόπολης (5 Οκτωβρίου 1826),ο Καραϊσκάκης ανέθεσε στον Κριεζώτη την αρχηγία των πολιορκουμένων. Οργάνωσε αμέσως σώμα από 300 άνδρες και μαζί με τους οπλαρχηγούς Μαρμούρη, Ντεληγιώργη, Τουρκαλέκο και Τσούρα, τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Οκτωβρίου 1826, διέσπασαν το τουρκικό στρατόπεδο των πολιορκητών και μπήκαν στην Ακρόπολη. Η αποτυχημένη όμως προσπάθεια του Φαβιέρου να λύσει την πολιορκία και ο θάνατος του Καραϊσκάκη είχαν ως αποτέλεσμα την αναγκαστική παράδοση του φρουρίου της Ακρόπολης . Μέχρι την άφιξη στην Ελλάδα του Καποδίστρια, συνεχίζει τη δράση του σε μικρομάχες στη Σκύρο, στο Τρίκερι, στην Άνδρο κ.α. Όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης ανέλαβε την οργάνωση του στρατού σε χιλιαρχίες, ο Κριεζώτης διορίστηκε από τον Κυβερνήτη χιλίαρχος και πήρε μέρος σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Ελλάδα, υπό τον Υψηλάντη και τον Γάλλο στρατηγό Μαίζωνα στην Πελοπόννησο .Στη μάχη της Πέτρας (12.9.1829), που έδωσε τέλος στην Ελληνική Επανάσταση ,πρωταγωνίστησε και ο Κριεζώτης .Μετά την οργάνωση του στρατού σε τάγματα ,ο Κυβερνήτης του ανέθεσε την αρχηγία τριών ταγμάτων στη Λοκρίδα.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια αναμίχθηκε στις διαμάχες των κυβερνητικών και των “συνταγματικών” και τάχθηκε με τον μέρος των δεύτερων .Κατά το επαναστατικό κίνημα του 1843 από τον Μακρυγιάννη και τον Αντώνιο Γεωργαντά ,υποστήριξε τους επαναστάτες και κατέλαβε το φρούριο της Χαλκίδας (τοποθεσία Βασιλικά). Ο λαός της Εύβοιας, κατά τις πρώτες βουλευτικές εκλογές, τον ψήφισε βουλευτή Εύβοιας στις 17 Ιουλίου 1844, και συνέχισε την αντιβασιλική πολεμική του από το βήμα της Βουλής. Οι εχθροί του κατόρθωσαν να επιτύχουν την σύλληψή του και τη φυλάκισή του στη Χαλκίδα το 1847, από όπου απελευθερώθηκε στις 31 Ιουλίου του ιδίου χρόνου με τη βοήθεια του πιστού στρατιώτη Μελέτη Δέδε Κουντουριώτη. Μαζί με μερικούς οπαδούς του κήρυξε αντιδυναστική επανάσταση και οχυρώθηκε στο φρούριο της Χαλκίδας ,στη τοποθεσία Βασιλικά .Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρές δυνάμεις ,με έκτακτα ναυλωμένο αυστριακό πλοίο υπό την αρχηγία του αυλάρχη και υπασπιστή του Όθωνος Γαρδικώτη Γρίβα ,ο οποίος άδικα προσπάθησε να τον πείσει να εγκαταλείψει το φρούριο. Ακολούθησαν σκληρές συγκρούσεις και ο Κριεζώτης τραυματίστηκε σοβαρά στην κοιλιά και στο αριστερό χέρι. Για να αποφύγει τη γάγγραινα, έκοψε με μαχαίρι τον βραχίονά του .
Μετά την αποτυχία του κινήματος συμβούλευσε τους άνδρες του να παραδοθούν ,ενώ ο ίδιος κατόρθωσε να διαφύγει και με ιστιοφόρο από την Κύμη κατέφυγε στα Ψαρά και στη Χίο και από εκεί στη Κωνσταντινούπολη και την Προύσα ,όπου έγινε δεκτός από τους ομογενείς με ιδιαίτερες τιμές .Οι προσπάθειες των φίλων του να επιτύχουν από την Ελληνική κυβέρνηση αμνηστία δεν καρποφόρησαν. Εγκαταστάθηκε τελικά στη Σμύρνη και οι Τουρκικές αρχές του επέτρεψαν να καλέσει στη Σμύρνη και την οικογένειά του. Στις 12 Φεβρουαρίου 1853 ο Κριεζώτης πέθανε ξαφνικά και κηδεύθηκε με μεγαλοπρέπεια στον ναό της Αγίας Φωτεινής. Το 1863 ο δήμος Χαλκιδέων πέτυχε να επιτραπεί η ανακομιδή των οστών του ανδρείου αγωνιστή. Στις 13 Οκτωβρίου 1863 έγινε επίσημη τελετή της ανακομιδής των οστών στη Χαλκίδα και λόγους εξεφώνησαν οι Ν. Αποστολίδης, Π. Κουπιτώρης και κατά το μνημόσυνο ο Στ. Δούκας. Κατά τη διάρκεια της τελετής διατυπώθηκε και η άποψη ο Κριεζώτης δεν πέθανε από φυσικό θάνατο, “αλλ’ υπό χειρός τεχνικωτάτου δολοφόνου”.
Η οστεοθήκη εναποτέθηκε στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην κοινότητα Μύτικα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Χαλκιδέων, με ψήφισμα της 5ης Απριλίου 1863, αποφάσισε την ανέγερση μνημείου, αντάξιου της γενναιότητας του Ν. Κριεζώτη .
Ιωάννου Ναθαναήλ:
Ευβοέας κληρικός, αρχιμανδρίτης. Έλαβε ενεργό μέρος στην Ελληνική Επανάσταση του '21 στην Εύβοια την Αττική και το Μεσσολόγι. Μετά το τέλος της Επανάστασης συνέγραψε και ιστορία του αγώνά για την απελευθέρωσή της, με τίτλο "Ευβοϊκά". Στο βιβλίο αυτό εξιστορούνται 4 χρόνια πολέμου στην Εύβοια (1821-1824) και περιγράφονται οι αγώνες και τα παθήματα των Ευβοέων, οι καταδιώξεις και οι λεηλασίες, οι σφαγές και οι αιχμαλωσίες που υπέστη ο πληθυσμός από τους Τούρκους. Πεθαίνοντας (1880), ο Ιωάννου Ναθαναήλ άφησε ολόκληρη τη βιβλιοθήκη του στην Ιερατική σχολή Χαλκίδας. Μεγάλος αριθμός των βιβλίων αυτών διασώζεται στη Δημόσια κεντρική βιβλιοθήκη της Χαλκίδας.
Γεννήθηκε το 1780 στα Φύλλα Χαλκίδας. Ιεράρχης της Ελληνικής Επανάστασης στην Εύβοια και πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου από 1843-1850. με άγιο και ιερό ζήλο πήρε μέρος στην Επανάσταση εμψυχώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα εναντίον των αλλοθρήσκων. Έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας το 1818 και έπαιξε ηγετικό ρόλο στην Επανάσταση στη Ν. Εύβοια και στις Κυκλάδες. Το 1828 ήταν εκπρόσωπος της Καρύστου στη Συνέλευση της Τροιζήνας. Πέθανε το 1851 και θάφτηκε δίπλα στο Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου Χαλκίδας.
Το πρωτοπαλλήκαρο του Κριεζώτη. Καταγόταν από τα Στύρα. Διακρίθηκε σε όλη τη διάρκεια της Επανάστασης. Ήταν γενναίος, ευθύς και μετριόφρων. Ένα γεγονός χαρακτηριστικό της αξίας του: οι Τούρκοι, μετά την περίφημη μάχη της Πέτρας, ζήτησαν τον Τόλια ως όμηρο από το στρατάρχη Υχηλάντη, ο οποίος κρατούσε μαζί με τον αρχηγό τους, Αχμέτ μπέη, ως εγγύηση για τη συνομολόγηση της σχετικής συνθήκης. Μετά την Επανάσταση εγκαταστάθηκε στη Λειβαδιά, όπου πέθανε με το βαθμό του συνταγματάρχη της φάλαγγας.
