Η βιβλική καταστροφή της Πελοποννήσου και της Ευβοίας, το τέλος του ελατοδάσους της Πάρνηθας, ο παρατεταμένος, χωρίς γνωστό ιστορικό προηγούμενο, καύσωνας του θέρους του 2007 και προφανώς η πλανητική επιτάχυνση του φαινομένου του θερμοκηπίου, ήρθαν να θέσουν εκ νέου όχι απλώς το ζήτημα της οικολογικής κρίσης, αλλά και των αναγκαίων κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, φιλοσοφικών και πολιτισμικών ανατροπών που απαιτούνται για την αντιμετώπισή της.
Η ανθρωπότητα βρίσκεται ήδη στην ώρα μηδέν. Στο εξής είτε θα υπάρξουν ριζικές και θεμελιακές ανατροπές, είτε θα οδηγηθούμε σε εκατόμβες μεγάλης κλίμακας. Το παρόν σύστημα δεν μπορεί πλέον να αποτελέσει αξιόπιστο φορέα για τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της ζωής, της φύσης και του ανθρώπου. Η οικολογική κρίση επιτάσσει να δράσουμε εδώ και τώρα για μια νέα κοινωνική δομή, που για πρώτη φορά καθίσταται προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση του ανθρώπου και της φύσης.
Κατά συνέπεια, το αίτημα της εκ βάθρων αλλαγής της κυρίαρχης λογικής καθίσταται, από ουτοπία και υποθετικό πρόταγμα, αναγκαιότητα.
