Η Χαρούλα Χριστοπούλου, κατάφερε μια σημαντική υπέρβαση. Αυτή είναι η ιστορία της.
«Γεννήθηκα το 1969 στη Λαμία όπου και έμεινα για κάποια χρόνια με την οικογένειά μου» ξεκινά τη αφήγηση της ζωής της η Χαρούλα Χριστοπούλου, 41 ετών, μια άξια και δυναμική γυναίκα. Σήμερα, εργάζεται στη Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (Οικοτροφείο) Κέραμος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Κλίμακα – Φορέας Ανάπτυξης Ανθρώπινου και Κοινωνικού Κεφαλαίου.Ως το πρωτότοκο από τα 9 παιδιά της οικογένειας θυμάται να καλωσορίζει τον ερχομό των αδερφών της αλλά και να μένει στο σπίτι για να τα μεγαλώσει. «Οι γονείς μας, αγράμματοι, έπρεπε να τρέξουν να φέρουν το μεροκάματο. Ως μεγαλύτερη, ήμουν αυτή που έπρεπε να φροντίσει τα μικρότερα, αυτός είναι συνήθως ο ρόλος της μεγαλύτερης κόρης στις οικογένειες των Ρομά. Από κάποιο σημείο κι' έπειτα, τα τρία αδέρφια που μεγάλωσα πρόσεχαν τα ακόμη πιο μικρά που γεννήθηκαν -ήταν σα να δίναμε τη σκυτάλη ο ένας στον άλλο για να βοηθάμε τους γονείς μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν είχα ποτέ το περιθώριο να πάω στο σχολείο, κάτι που με στενοχωρούσε ιδιαίτερα» εκμυστηρεύεται το παράπονό της. Στα 18 της παντρεύτηκε και απέκτησε τον πρώτο της γιο, ενώ ο δεύτερος γιος της ήρθε στα 23 της χρόνια. Σε νεότατη ηλικία ήταν ήδη μητέρα «με μεγάλη εμπειρία φυσικά από το μεγάλωμα των αδερφιών μου» τονίζει χαμογελώντας.
Αντιμετωπίζοντας έναν άδικο θάνατο
Αντιμέτωπη, ωστόσο, με την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της έμελλε να έρθει στα 31 της χρόνια. Τότε ζούσε πλέον στο Ζεφύρι, σ' ένα οικόπεδο όπου είχε εγκαταστήσει μια τροχοβίλα και ήταν ήδη σε διάσταση με το σύζυγό της, με τον οποίο όμως έχει διατηρήσει μια καλή σχέση που βασίζεται στην αγάπη που έζησαν και τον αλληλοσεβασμό. Στις 24 Οκτωβρίου 2001 ο αδερφός της Μαρίνος Χριστόπουλος τραυματίζεται θανάσιμα από έναν αστυνομικό επειδή δεν σταμάτησε το αυτοκίνητο που οδηγούσε... Ο άδικος χαμός του 21χρονου αδερφού της και πατέρα δύο μικρών παιδιών –που αποδείχθηκε τελικά αθώος- ήταν μια ιστορία που συγκλόνισε το Πανελλήνιο και μονοπώλησε τα αστυνομικά ρεπορτάζ. Για τη Χαρούλα ήταν θαύμα που δεν έχασε τα λογικά της. «Το παληκάρι αυτό εγώ το είχα μεγαλώσει σαν παιδί μου. Κόντεψα να χάσω τα μυαλά μου τότε...Δεν παρέδωσα όμως τα όπλα, με έπνιγε το δίκιο... Και πιστέψτε με, όταν υπάρχει δίκιο δεν χάνεται ποτέ. Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που αναγνωρίζεται».
Μια δεύτερη ευκαιρία
Εκείνες τις στιγμές που έμοιαζαν αβάσταχτες ήταν που γνώρισε τους ανθρώπους της Μ.Κ.Ο. Κλίμακα. «Με πλησίασαν και μου προσέφεραν δουλειά. Εργάστηκα στην αρχή ως διαμεσολαβητής στο Κέντρο Ημέρας Ζεφυρίου – Μενιδίου για τους Ρομ , για την προσέγγιση και αντιμετώπιση των πολύπλευρων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθώς και στη βοήθεια αστέγων που ούτε τα βασικά δεν είχαν. Τότε γνώρισα και τον Πρόεδρο της Κλίμακα, ψυχίατρο και επιστημονικά υπεύθυνο του φορέα κ. Κυριάκο Κατσαδώρο. Όλα τα υπόλοιπα νιώθω ότι τα οφείλω σε αυτόν και στην Κλίμακα: Το ότι ξεκίνησα να μαθαίνω γράμματα στο σχολείο β ΄ευκαιρίας που είχε η Κλίμακα στο Ζεφύρι, το ότι με βοήθησε να γαληνέψω και να γνωρίσω τον ψυχικό μου κόσμο... Ψυχικά, δεν ήμουν καλά εκείνο τον καιρό, μετά από το σοκ που είχα υποστεί με τον άδικο θάνατο του αδερφού μου. Βοηθήθηκα όμως πολύ ώστε να βοηθήσω και' γω με τη σειρά μου τα παιδιά μου, τα αδέρφια, τα ανίψια μου αλλά και τους γονείς μου με τους οποίους έμεινα και πάλι μαζί για τρία χρόνια έπειτα από το τραγικό γεγονός που αντιμετωπίσαμε σαν οικογένεια». Στα 31 της χρόνια όμως αποφάσισε να διεκδικήσει και την μόρφωση που στερήθηκε. «Δεν θα ξεχάσω πως από τη μια διάβαζα εγώ και από την άλλη ο γιος μου, που όταν έκανα λάθος με διόρθωνε κιόλας. Ένιωθα ότι έπρεπε να απασχολώ τη σκέψη μου με αυτά για να μην πηγαίνει πίσω στην ιστορία του αδερφού μου που με σκότωνε. Αρχικά πίστευα ότι μπορεί να μην τα κατάφερνα, να μην τα συγκρατούσε το μυαλό μου. Γιατί αν δεν έχεις εξοικειωθεί με τα γράμματα, σου φαίνεται βουνό να τα μάθεις σε αυτή την ηλικία, δεν είναι εύκολο. Το χάρηκα, όμως και ένιωσα περηφάνια για τον εαυτό μου όταν έμαθα πια να διαβάζω και όταν μου έδωσαν το ενδεικτικό μου από το Υπουργείο Υγείας». Αυτό που την συγκίνησε περισσότερο ήταν ότι πλέον δεν ήταν η μόνη: «Μετά από εμένα ακολούθησαν και άλλες κοπέλες αλλά και άνδρες στο σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας στο Κέντρο Ημέρας του Ζεφυρίου».
Μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας
Χάρη στην Κλίμακα, μπόρεσε επίσης να πάρει το δάνειο των Ρομ με το οποίο αγόρασε ένα διαμέρισμα. Με σκληρή δουλειά κατάφερε αργότερα ν' αγοράσει ακόμη ένα σπίτι «...για να εξασφαλίσω τα παιδιά μου, για να' χουν κάτι...» όπως λέει. Σήμερα συνεχίζει να εργάζεται στην Κλίμακα, κάτι που της προσφέρει μεγάλη χαρά- τα τελευταία 7 χρόνια στη Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης (Οικοτροφείο) Κέραμος πλάι σε ανθρώπους που εκτιμά πολύ όπως ο ψυχολόγος Άρης Βιόλατζης. «Η δουλειά μου με βοήθησε απίστευτα, παίρνω από αυτήν πράγματα που δεν μπορούσα καν να τα φανταστώ» δηλώνει. Στη ζωή βγήκε τελικά νικήτρια παρά τις τεράστιες αντιξοότητες, θα διαπιστώσει κανείς. «Έτσι νιώθω» επιβεβαιώνει η ίδια «αλλά όχι με την εγωιστική έννοια. Λέω, αφού μπόρεσα κάτι να δημιουργήσω από το τίποτα, κάτι που θ' αφήσω στα παιδιά μου –δυο παιδιά καλά και ευγενικά που τα καμαρώνω- και να χαρώ και' γω μαζί τους, πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει. Αν έχεις τη θέληση όλα γίνονται. Όποια δυσκολία και αν υπάρχει μπορείς να την παλέψεις με πίστη και υπομονή» καταλήγει. Η ίδια εξάλλου αποτελεί το καλύτερο ζωντανό παράδειγμα γι' αυτό!».
