Παιδί Γονείς
Μαμά έλα
Μπαμπά φάε
Θέλω πιες
Πάρε σταμάτα
Δώσε μη
Εγώ όχι
Δικό μου ναι
Έλα κάτσε
Φύγε πήγαινε
Πεινάω είπα
Διψάω σώπα
Πονάω κοιμήσου
Μπορώ
Παρατηρούμε ένα σύνολο αιτημάτων ή απαντήσεων από την μία πλευρά και ένα σύνολο εντολών από την άλλη. Τι συμπέρασμα αλήθεια βγαίνει από αυτήν την σχηματοποιημένη εικόνα μιας υποτιθέμενης επικοινωνίας ;
Μια αιώνια σύγκρουση μεταξύ ταυτόχρονων και αντιφατικών συναισθημάτων που όμως μπορούν να υπάρξουν μαζί και η μέχρι τώρα ιστορία δείχνει πως μπορούν να τύχουν και επιδέξιου χειρισμού από τους γονείς.
Η πρωταρχική συνθήκη της οικογένειας από μόνη της ξεκινά από ένα τεράστιο και ίσως εκκεντρικό θέλω δημιουργίας ή συνέχειας και μετά την ύπαρξη αυτής μεταλλάσσετε σε μία αστείρευτη κόντρα ευθύνης – απόφασης – αγωγής και υπεροχής.
Με απλά λόγια το «πάρε μου» βρίσκει απάντηση στο «πάρε», το «φέρε μου» στο «πάρε» και το «δώσε μου» επίσης στο «πάρε». Σε δεύτερο χρόνο και τα τρία ρήματα ίσως βρίσκουν απάντηση μόνο στο «είπα» και σε τρίτο χρόνο σίγουρα στο «όχι».
Μήπως μοιάζει όλο αυτό μ’ ένα ατέρμονο παιχνίδι που συντηρεί το επικοινωνιακό ενδιαφέρον μεταξύ μας μ’ έναν ίσως παράδοξο τρόπο;
Πώς θα ήταν η επικοινωνία αυτή χωρίς τις ημερήσιες κόντρες μας με ρήματα ή χωρίς μονολεκτικές απόλυτες απαντήσεις που προκαλούν το αρχικό αίτημα;
Όπως ακριβώς θα ήταν η οποιαδήποτε σχέση χωρίς συμμετοχή ή ίσως όπως θα ήταν ο «λόγος χωρίς αντίλογο»
Τι λέτε λοιπόν;
Παίζουμε το παιχνίδια με τις λέξεις;
