Ο θάνατος αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί ένα θέμα ταμπού για την σημερινή σύγχρονη κοινωνία που φροντίζει μόνο να μας προβάλει την ευτυχία , την υγεία , την επιτυχία , την ζωή. Για ένα περίεργο λόγο δεν θέλουμε να ακούμε για θάνατο και όταν βιώσουμε τον θάνατο στη ζωή μας δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πως να τον αντιμετωπίσουμε και πως να απαλύνουμε τον πόνο και τις πληγές που προκαλεί. Ο θάνατος πονάει και αφήνει τα σημάδια του σε όλους μας αργά ή γρήγορα. Πως μπορούμε να παλέψουμε με το πένθος μας και να πατήσουμε στα πόδια μας; Πως μπορούμε να αποδεχτούμε τα τετελεσμένα και να συνεχίσουμε;
Η αντιμετώπιση του θανάτου είναι θέμα προσωπικής φιλοσοφίας και «εκπαίδευσης» στην αποδοχή του. Οι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι , που όλο και σπανίζουν στις μέρες μας , βρίσκουν παρηγοριά στο Θεό. Οι μηδενιστές που πιστεύουν ότι ο θάνατος αποτελεί το τέλος των πάντων , αποδέχονται το γεγονός σαν την φυσική κατάληξη κάποιας ζωής με μια αρχή και ένα τέλος που οδηγεί στην ανυπαρξία , χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι ο θάνατος δεν τους φοβίζει ή ότι δεν τους προκαλεί τα ανάλογα συναισθήματα πένθους. Από την άλλη , όσοι πιστεύουν στην μετεμψύχωση βλέπουν τον θάνατο σαν μια καινούργια αρχή και σαν μια νέα ευκαιρία για την αυτοπραγμάτωση και την τελειοποίηση του «είναι» για να ενωθεί με το Θείο.
Όλα αυτά αποτελούν την παρηγοριά και την ελπίδα που σαν άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το μεγάλο μυστήριο του θανάτου που αποτελεί την μόνη βεβαιότητα της ύπαρξης μας.
