Πέτρινη η μοναξιά και τσιμεντένια η πόλη,
ακόμα κι οι αγάπες μου μυρίζουνε φορμόλη.
Αλίωτη καραμέλα στο στόμα μου η πίκρα,
τα ονειρά μου σκότωσα για να πληρώσω λύτρα.
Οξειδώθηκε η χαρά,παραχωμένη στη γωνία.
Σκόρπιες σταγόνες θύμισης,βάλσαμο στην ανία.
Γραμμάτεια που 'χουν λήξει οι φρούδες μου ελπίδες.
Ηρθ' ο καιρός να πετάξω πια τις παρωπίδες!
Στον καταψύκτη της συνείδησης η υπομονή,
ας μπει και το φιλότιμο σε μια ασφαλή κρυπτή.
Πλην όμως δεν θέλω να γίνω σαν και σας "σπουδαίος",
υποκριτής,απατεώνας,ούτε φαρισαίος
