Στο μυαλό μου έρχονται σκόρπιες εικόνες, πρόσωπα, γεύσεις, μυρωδιές… Ο κυρ Τάκης (ετών 85,90) με το σώβρακο στο δρόμο ένα βράδυ του Φλεβάρη του 81, ο Φλωρινιώτης στο “κορίτσι του μπαρ”, κάτι σοσιαλ-ληστές με μουστάκια και ζιβάγκο, ο Κοσκωτάς, τα σακάκια με τις βάτες και τα σηκωμένα μανίκια, ο Michael Jackson να χορεύει πάνω σε πλάκες πεζοδρομίου που αναβοσβήνουν, το μπλε τετράδιο μάρκας “Διεθνές” στην κωλότσεπη, το Hemo, ο αρκουδιάρης Αναστόπουλος στην διαφήμιση του Rexona, η μυρωδιά από το Coperton και την Aqua Velva, η 17 Νοέμβρη, ο Μπουλουγουράς, το ΚΟΔΗΣΟ, το φάντομ της Κοπεγχάγης, ο Στάθης Ψάλτης , οι ντισκομπάλες, οι περμανάντ, ο Αραφάτ, τα παπούτσια Zita Hellas, το Breakdance, τα Κουφώματα, το Χέρτφιλντ, τα τσακάλια του Δαλιανίδη, ο Σαρτζετάκης, ο Χάρρυ Κλυνν, Η Αλανιάρα η Μόιρα και τα άλλα λεωφορεία του ΚΤΕΛ, ο Σαλαμπάσης, οι κάρτες Panini, ο Ιντιάνα Τζόουνς, η κινηματογραφική λέσχη, τα γεμάτα ζωγραφιές και λόγια θρανία, ο Καντάφι, η τσίκνα από τα σουβλάκια έξω από το γήπεδο, το “Πάρε ένα Κοχύλι απ’ το Αιγαίο”, ο Κόπολα, η εφημερίδα Πρώτη, το AIDS, ο Γκάλης, ο Μποϋ Τζορτζ, ο Σιδηρόπουλος, ο Λάιονο κι η Τσιτάρα, ο Περικλής και η Ξανθή Περάκη, ο Ούλωφ Πάλμε, η “αγία” Αθανασία του Αιγάλεω, ο Ραλφ Μάτσιο, η Τζίνα Σπηλιωτοπούλου, ο Νιλς Χόλγκερσον, το Τσάλεντζερ, τα βίντεοκλάμπ, ο Γκορμπατσώφ, η Τρέισι Λορντς, τα φοφίκο, το Live Aid…
Δεν ξέρω… Όσο και να το σκεφτώ καταλήγω στο ίδιο. Αν τα 60’s είχαν αθωότητα και διαμαρτυρία, αν τα 70’s είχαν πολιτικοποίηση και αμφισβήτηση, τα 80’s είχαν… πλάκα!
